Het wordt wat later vanavond…

10 September 2014

Vandaag is het een jaar geleden dat ik aan deze opdracht begon.
In dit jaar heb ik 23 verschillende landen per vliegtuig bezocht.
Sommige landen heb ik meerdere keren bezocht.

Twee uur geleden stond ik op Warsaw Chopin Airport en bedacht me dat dit de 4^de keer was dat ik hier was. Ik ken de route inmiddels uit mijn hoofd. Je loopt naar binnen, gaat rechtdoor. Ik heb niets in te checken en zo groot is het er niet. Door de douane en drie meter verder de winkel in. Direct naar links want daar liggen de sigaretten. “Hey, ze hebben de indeling veranderd” denk ik bij mezelf. Ik neem drie sloffen voor mijn man mee. Ik mag er vier maar het lijkt alsof hij er alleen maar meer door rookt. Ik neem altijd iets voor hem mee. Eens kijken of er ook nog iets voor mijn zoon is. Wat een prullen allemaal. Het wordt weer chocola.

Normaal gesproken heb ik geen lokaal geld bij me maar deze trip wel. En wat moet ik ermee? Dus maar even een winkeltje ingegaan om het boekje te kopen waarin ik deze verhalen in op schrijf. Eindelijk! Want ik wil al zo lang opschrijven wat ik meemaak, en wel om verschillende redenen:

1. Het zou zonde zijn als ik het vergeet
2. Eenmaal thuis deel ik niet zoveel
3. Nee mensen, het is geen vakantie. Het is echt werk!

Inmiddels vliegen we een half uur. Ik mag weer naar huis. Thuis is het fijn. Het is dikbewolkt en ik heb geen idee waar we vliegen. Bijna altijd vlieg ik met Nederlands trots. En dan krijg je een broodje kalkoen op de heenweg en een broodje kaas op de terugweg. Ze komen mij mijn neus uit inmiddels maar ik neem het weer aan. Door de reistijd en reisduur is dit mijn diner van vanavond. Ik neem altijd tomatensap in het vliegtuig. (Nergens anders.) Mijn zusje heeft ooit gezegd dat hier antioxidanten in zitten en die zou ik nodig hebben als ik vlieg. Geen idee of dit klopt maar omdat zij het zegt is het waar. Ik voel me gezond! Straks komen ze langs met koffie & thee en een kleine stroopwafel. Lekker.

De piloten zetten de landing in. We landen op de polderbaan dus zijn nog lang aan het taxiën. Ik app mijn man dat ik veilig geland ben en hij antwoord standaard met: ‘Jeuh! Tot straks lief’.  Ik zie de mails binnenkomen en antwoord er snel een aantal. Zodra we stilstaan sta ik in het gangpad. (Ja ik ben er ook zo een en ja ik weet dat de deuren er niet sneller van opengaan). De route op Schiphol naar de auto ken ik zo goed. Ik twijfel of ik nog iets te eten wil halen maar het is 21.00 uur en ik moet nog een uurtje naar huis rijden. Morgen gaat de wekker weer om 5.15 uur dus ik besluit maar niet meer te stoppen. Ik kom aan op de parkeerplaats. Waar staat mijn auto? Waarom zijn zoveel auto’s zwart? Rijd iedereen hetzelfde merk? Ik loop al drukkend op mijn autosleutel over de parkeerplaats met mijn koffer achter me aangesleurd.  Wat zal de bewaking weer een lol hebben. Weer zo een die niet weet waar de auto staat. Ik leer het ook nooit……Schat, ik ben iets later thuis.