Bij de NLP Practitioner opleiding zie je mensen enorme stappen maken.
De meeste mensen vragen zich in de eerste instantie af wat ze er in vredesnaam doen. Op een gegeven moment zie je de hertenogen steeds meer veranderen in pretogen. Ze vinden zichzelf al hele goede coaches terwijl ze nog aan het prille begin staan. Wat een mooi proces maken de mensen mee.
Bijvoorbeeld:
Vouw, slank, ongeveer 165, lichtbruin sluik haar, maakt veel grapjes.
Komt in het begin van de opleiding open en duidelijk aanwezig binnen. Ze doet haar praatje, stelt veel vragen en komt veel halen. Het gaat haar allemaal te langzaam en heeft behoefte aan uitleg en duidelijkheid. We leggen haar uit dat dit tempo bij het proces hoort. Namelijk; we laten het onbewuste bewegen. We willen het onbewuste, bewust maken.
Dan ‘ineens’ komt ze in een interpersoonlijke crisis. Ze vraagt zich af waarom ze elke keer hetzelfde moet meemaken. Vandaag (alleen maar verdrietig) zegt ze dat ze eigenlijk wel zou willen weten wie ze is. Ze geeft aan voor de zoveelste keer verlaten te zijn door een kerel. Ze heeft geleerd zich in relaties aan te passen en heeft het gevoel zichzelf verloren te zijn.
Ik vraag haar welke gaten er gevuld moeten worden door een ander. Welke externe afhankelijkheid is er en waarom kan ze dat zelf niet? En als het dan vanuit de ander is? Waarom ze dan elke keer kiest voor dezelfde types? Want die geven keer op keer niet waar ze behoefte aan heeft.
Waarop ze reageert met: “Ja, er wordt wel één gat gevuld. Ook enorm belangrijk”.
Ik ben benieuwd naar de rest van haar proces…
