Het is 10 februari 2015
Ik zit in het restaurant gedeelte van de business lounge van ons Nationaal trots en ik kijk uit op de helft van de bar. Deze helft is gevuld met alcohol. Ik zie behoorlijk wat geopende flessen wijn. Toen ik binnenkwam nam ik koffie én jus d ’Orange én een broodje. Ik vond mezelf behoorlijk Nederlands want ik had niet eens honger maar nam het toch, want het lag voor mijn neus.
Er komt een kleine vrouw aangelopen met grijs, kort haar welke ze met gel omhoog heeft gezet. Ze heeft een kleurrijke trui en een witte legging aan. Ze schenkt zichzelf een glas champagne in en drinkt het glas in één teug leeg terwijl ze de fles nog in haar andere hand vastheeft. Ze schenkt haar glas nog eens vol en loopt, in een niet al te rechte lijn weer naar haar plekje. Het is nu 6.50 uur…
Ik zie een man een Bloody Mary inschenken. Voor het oog erg gezond, zoveel tomatensap. Wellicht is het wel helemaal prima om in de ochtend alcohol te drinken. Wellicht moet in mijn broodje ook maar eens verruilen voor een glas wijn. (Zitten toch druiven in?)
Ondertussen vliegen we weer. Een prachtig uitzicht met de wolken als een wattendeken en een mooi oranje licht erboven. Dit keer zijn we onderweg naar Manchester. Ik hou ervan. Van de mensen, de stad, de humor. Kon ik er maar wat privé-tijd aan plakken. We gaan onze collega’s bezoeken om te zien hoe ver ze zijn met de implementatie van de nieuwe processen. UK is voor de organisatie waarvoor ik werk een ‘groot land’ en de lokale organisatie heeft lang mogen/kunnen doen hoe ze het zelf goed achtte. Nu heeft het hoofdkantoor daar andere gedachte over en moet ook de UK zich confirmeren aan de processen uitgezet door het hoofdkantoor. Momenteel hoort ‘de UK’ bij de top 5 landen nog-niet-gereed-met-implementatie.
In November 2014 kreeg ik een telefoontje van “P” (verantwoordelijk voor de implementatie aldaar) met de vraag of ik niet even langs kon komen. Hij vertelde dat hij vanuit de lokale interne organisatie veel weerstand krijgt. Hij vertelde ook dat het niet een kwestie was van ‘niet willen’ maar van ‘niet kunnen’. En als ik dat nou eens met mijn eigen ogen zou bekijken zou ik aan het hoofdkantoor kunnen uitleggen dat het echt niet gaat. En vanuit mijn functie zou ik dan besluiten kunnen maken waardoor ‘de UK’ de implementatie niet volledig hoeft te doen.
Wegens onze overvolle agenda’s hebben we niet eerder kunnen afreizen dan nu. Maar inmiddels moet ‘de UK’ nu wel de bereidheid gaan tonen om de implementatie van de processen te finaliseren. Ik ga vandaag vijf leden van het lokale MT uitleggen dat ook zij zich moeten confirmeren. Geen gemakkelijke taak. Ik heb namelijk al eens kennis mogen maken met hun strategie die ze zeer bedreven in zetten. Ze stellen gewoonweg heel veel vragen. Echt heel veel. En voor je er erg in hebt, ben je hele dagen de vragen aan het beantwoorden en ga je alsnog met lege handen naar huis.
Maar ik heb er zin in. Let the games begin. We landen over een half uur en de eerste meeting begint om 10.00 uur…
