Het is 26 september 2014
Na mijn NLP-opleidingen (Practitioner én de Master) ben ik mentorschappen gaan lopen. Een mooie manier om mensen te begeleiden, de stof nog eens te ervaren en dé manier om NLP-trainer te worden.
In mijn mentorgroep zit een cursist die een minuutje van mijn tijd wil. Namelijk, vóór de zomervakantie heb ik hem als tip meegegeven meer vanuit het hart te handelen. Hierdoor kan het hoofd en het hart meer in balans komen. Maar hij herkende zich niet in deze feedback en gaf aan hier drie dagen echt van in de war geweest te zijn. Hij heeft dit nagevraagd bij zijn familie en zijn oefengroep maar niemand herkende deze feedback. Hij zegt hierdoor echt een ‘mind-fuck’ te hebben gehad. (Lezen jullie ook de ironie?) Hij vond niet dat ik dit had mogen zeggen. Omdat ik hem niet ken mag ik dit soort tips niet geven en hij vroeg zich af of ik nog wel zijn mentor moest zijn.
Ik heb hem gevraagd wat het was wat hem zo
geraakt heeft en, als hij zichzelf er niet in herkende, waarom hij de tip niet
naast zich neer heeft gelegd. En wat het maakte dat, door deze tip, ik een
slechte mentor was.
We hebben het nog wel uitgesproken maar uiteindelijk gaat het om hem en zijn
proces en is hij naar een andere mentor gegaan waarbij hij zich prettiger
voelde.
Ik kon na dit gesprek maar één gedachte naar boven halen en dat was de tekst van Milton Erickson: Het onbewuste weet de weg.
