Proosten op een bijzondere vrouw

Tijdens de eerste dag van de practitioner opleiding in 2009 moesten we onderling tussen de studenten groepen vormen die tijdens de opleiding onze oefengroep zou worden.

In die groep moesten we mensen kiezen die:

• Ons gezellig leken;
• Waar we een klik mee hadden;
• Iemand die we nooit zouden kiezen.

Die laatste hield me bezig. De doelstelling ervan was om je te interesseren voor een persoon die je normaal gesproken niet zou aanspreken. Letterlijk en figuurlijk.

“Ben ik dan echt zo oppervlakkig” vroeg ik me af en ik visualiseerde hoe ik daar in het gewone leven mee omga. Ik heb mensen leren kennen die ik zonder die ene zin waarschijnlijk niet gekend had. Ik heb de tijd genomen om ze te leren kennen. En wat heb ik een plezier gehad.

Na 2 jaar, ben ik in september 2011 verdergegaan met de opleiding ‘NLP Practitioner Master’.

In die groep zat een kleine vrouw met korte haren die zichzelf op de tweede plaats zette tijdens de koffiepauzes. Ze luisterde mee met onze gesprekken met een glimlach op haar gezicht.

Tijdens de lessen zat ze altijd in het midden – voorin de klas, met een iPad op haar schoot waar ze het meeste van haar tijd naar keek. Ze keek dus nauwelijks naar onze trainers.

Ik snapte het niet en het intrigeerde me enorm. Waarom mocht iemand met een iPad op schoot zitten?

Karin mocht dat! En het was weel logisch eigenlijk. Ze werkte in de IT en ze heeft haar hele werkmap opgeslagen in haar IPad, leerde ik toen ik haar ernaar vroeg.

Maar ze vertelde me nog veel meer namelijk dat ze nogal de-kat-uit-de-boom keek en als een dieseltje op gang moest komen. Ze trad niet graag op de voorgrond maar ze vermaakte zich prima. We hebben niet veel gesprekken gehad maar ik heb haar wel heel veel geknuffeld. Soms had ik namelijk gewoon de behoefte om te knuffelen en Karin liet dat toe.

3 juni 2012 is Karin overleden na een ziekbed van twee maanden. Ze is 55 jaar geworden. Ze vertelde ons, twee weken voor haar overlijden, dat ze ernstig ziek was maar probeert te genieten van wat ze nog wel kan. Mijn opa zei altijd: ‘zo leef je, zo ben je dood’.

Als je bezig bent met leven dan ben je niet bezig met de dood. Bezig zijn met de opleiding NLP-Practitioner Master betekent leven voor mij en het zingeven hiervan. Opruimen wat je kwijt wilt en genieten van hetgeen dat er overblijft. Ik geniet enorm en bewust. Van alles in mijn omgeving.

Vanavond drinken we er één. Niet omdat ik morgen eindelijk mijn master heb gehaald maar omdat ik dankzij deze opleiding een zeer bijzondere vrouw hebt ontmoet.

Cheers Kaatje! Op jou!