Het is iets over half zes als ik een gemiste oproep zie. Ik luister de voicemail af en het is een coachklant die ik al even niet gesproken heb. Ik bel haar terug. Als ze opneemt en ik mijn naam noem, reageert ze verbaasd. ‘Dat jij nu nog terugbelt’, zegt ze. ‘Emoties houden zich niet aan kantoortijden’ antwoord ik haar. ‘Talk to me.’ En ze begint te vertellen….
Haar moeder is stervende en is het vermogen om te spreken al verloren. Alles wat nog uitgesproken had moeten worden kan nu niet meer gezegd worden. Ze is boos en verdrietig en wil haar moeder nog horen zeggen dat ze van haar houdt. Dat is wat ze zo gemist heeft als kind en als volwassene. Haar moeder heeft het niet makkelijk voor haar gemaakt. Ze heeft geen leuke herinneringen aan haar jeugd en puberteit.
Terug naar nu
Ze vraagt me hoe ze nu afscheid van haar kan nemen. Want ze kan nu toch niet zeggen wat ze wil? Ze kan nu toch niet boos worden op haar. Ze kan nu toch niet zeggen dat ze van haar houdt. En terwijl ze vindt dat ze dat allemaal niet kan zeggen, voelt ze zich schuldig. En dan komen we bij haar hulpvraag: of ik het schuldgevoel kan oplossen nu haar moeder stervende is.
Dat is helaas niet mogelijk in dit half uurtje dat we elkaar spreken. Maar ik kan haar wel wat tips geven en zorgen dat ze weer rustig wordt.
Ze is nu al in de rouw.
Niet om het verlies van haar moeder maar om het verlies van de hoop. De hoop op gezien worden, erbij horen. De hoop om zich geliefd te voelen.
Hoop is niet het heden, het is een beeld wat je hebt geschept van de toekomst. Een wens. Een film die nog niet bestaat.
Hoop kan best hardnekkig zijn. We kunnen hoop als mens best lang vasthouden en ervaren alsof het gaat gebeuren.
En deze dame weet sinds een paar dagen dat dit, waar ze zo op hoopte, nooit zal gaan gebeuren.
De rouw om het verlies van haar moeder gaat nog komen. De rouw om het verlies van hoop is nu begonnen. En jeetje, wat kan die pijn doen.
Ik heb het met haar te doen.
Ik hoop dat ze snel weer belt. Maar dat is geheel aan haar, het is haar proces.
